Dawid en Betty: (David & Bethlehem)
schatjes van kindjes.
Als we nieuwe kindjes bij ons nemen, proberen we ze snel te doorgronden. Soms zitten we helemaal fout. We kijken naar het verleden van het kind en stellen keer op keer vast dat een kind zo enorm sterk is, dat geen enkel kind hetzelfde is en dat ze ons keer op keer kunnen verrassen.
Wat sommige kinderen van ons hebben meegemaakt is absurd, maar allemaal hebben ze ooit trauma’s opgelopen die nooit zullen weggaan. En toch… Dawid zag mij voor de eerste keer en kwam heel beleefd een hand geven en vragen hoe het met mij was. Betty lachte, en kon niet stoppen met glimlachen. ‘gaan we morgen al naar school?’ vroegen ze op hun eerste avond.
konden we maar in hun hoofd kijken en weten wat ze denken.[:en]… we took two new children in the house.
Dawid and Betty: (David & Bethlehem)
Adorable children.
When we welcome new children, we try to see through them quickly. Sometimes we are totally wrong. We look to the past of the child and every time we have to ascertain that a child is so incredibly strong, that every child is different and that they surprise us every time.
What some children went through is absurd, but all of them have trauma’s that will never go away. But still… Dawid say me for the first time and politely shook hands with me, asking me how I was doing. Betty smiled, and couldn’t stop smiling. ‘Are we going to school tomorrow already?’, they kept asking on their first night.
If only we could look read their minds.
[:]